Gili & Bali

Zoals ik al zei.. Aangekomen op het prachtige Gili Trawangan. Na een paar minuten lopen kwamen we aan bij ons verblijf. Een gezellige homestay wat net buiten de straat lag wat daar het centrum wordt genoemd. Natuurlijk werden we weer heel vriendelijk ontvangen, zoals alle mensen hier in Indonesië super vriendelijk en behulpzaam zijn. Je wordt er soms bijna een beetje argwanend van 'ze doen vast aardig omdat ze weer wat van je willen'. Nee de mensen in Indonesië zijn (bijna altijd) oprecht behulpzaam en super lief voor elkaar en voor een ander. Behalve de locals in 'de straat' van Gili Trawangan. De stoere (ook lief en behulpzame) jongens die op Lombok wonen en op Gili Trawangan zijn gekomen om te werken, en het wel zien zitten dat er 3 keer per dag een boot met jonge meisjes wordt afgegooid. De vragen hoe heet je, waar kom je vandaan en wanneer vertrek je vlogen ons dan ook geregeld om de oren. Na 2 dagen vond ik het leuk geweest en zei ik "Tosca, friday, netherlands" "en nee ik wil niet snorkelen, geen fiets huren en ook geen dag tocht doen".

De tweede dag zijn we vroeg verhuisd naar een ander verblijf. Om 09:00 liep ik het centrum in en daar stond mijn paard voor die ochtend! Ik wilde altijd al super graag een strandrit maken en dit mooie eiland leek me de perfecte plek. Met de warme zon op mijn gezicht galoppeerde ik langs de witte stranden, door de helderblauwe zee tussen de palmbomen door naar de andere kant van het eiland. Super leuk!
Na een dagje relaxen op het strand besloten we om een kookles te gaan doen. Vrolijk werden we ontvangen door onze chef's Common en Jack, twee Indonesische jongens met veel humor die ons wat gingen leren over de Indonesische keuken. Na 3 uurtjes koken aten we gezellig aan de bar onze zelfbereide Indonesische gerechten op en praatte we met Common en zijn collega's over hun cultuur en geloof. Hij vertelde ons dat hij ongeveer 1 miljoen rupiah verdient per maand. Wat uit komt op zo een €70,-. Dat geeft ik alleen al uit met een avondje stappen. Toen het tijd was om te gaan gaven we Jack en Common allebei een fooi van 100.000 rupiah. Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien met €7,-..

De volgende dag besloten we vroeg op te staan om een fiets te huren en rond het eiland te fietsen. Wat een mooie omgeving! Terwijl we tussen de palmbomen door fietste kwamen we aan bij een strandtent waar we besloten wat te gaan drinken. Vanuit een hutje wat een prachtig uitzicht gaf over Gili Trawangan dronken we onze smoothie en vervolgde we onze weg. Het eiland is zo klein dat je het in 1,5 uur rond fietst. Lang zat naar mijn idee.
S'avonds hadden we afgesproken om met Common en Jack uit te gaan. Halverwege de avond ontmoette we Wouter en Daan, 2 jongens uit Haarlem. Hoe is het mogelijk. We dronken wat en we wisselde wat reisverhalen uit. Ik weet niet wat het is maar ik heb wat met die slippers hier. Dit keer waren ze niet van het dak gevallen of gestolen maar had ik 2 verschillende. Een maat 45 en een maat 39. Al snel werd duidelijk dat Wouter en ik perongeluk ons slippers hadden omgewisseld (de vodka smaakte me duidelijk weer prima). Gelukkig kwamen we de 2 jongens op het strand tegen de volgende dag en zo had ik me oude vertrouwde flipflops weer terug. Na een gezellig avondje stappen dronken Thalia en ik ons laatste biertje op terwijl de zon al langzaam op kwam. Een valse rot kat vond het nodig om me te bijten en krabben maar zonder er erg in te hebben spoelde ik mijn hand af en gingen we naar bed.

De volgende dag werden we nog meer bezweet wakker dan normaal want de stroom was voor de zoveelste keer weer uitgevallen op het eiland en zo dus ook de airco. (Gebeurd hier zo ongeveer elk uur) daarbij hadden we overigens ook geen spiegel en poetsten we onze tanden onder de douche met zout water, want zoet water hebben ze hier niet. Maargoed, alles went hoor en ik vond het eigenlijk heel fijn om zonder spiegel te leven.
Goed, dan maar naar het strand voor wat verkoeling! Bij terug komst van het strand besloten we toch maar even te informeren over eventuele hondsdolheid die je kan oplopen van de zwerfdieren hier. Ik nam contact op met mijn zorgverzekeraar en kreeg de volgende dag om 08:00 een mailtje, ik moest z.s.m. naar het ziekenhuis is Bali voor de Rabiës vaccinatie, wat een feest. Helaas moesten we dus vroegtijdig het mooie Gili verlaten en pakte we om 11:00 de boot naar Padang bai waar we met de bus naar Kuta werden gebracht. De eerste vaccinatie (van de 7) zat erin en we lieten ons met de taxi naar M Boutique hostel brengen. Een week van veel gezeur met de zorgverzekeraar en taxi ritjes naar het ziekenhuis volgde. Maar dat deel wil ik jullie graag besparen.

Gelukkig zaten we in een heel fijn hostel met hele gezellige mensen en zat er op de hoek van de straat een klein eettentje genaamd 'Warung Sari Indah" met voornamelijk locals waar ik het allerlekkerste gegeten heb van heel m'n reis. Thalia en ik aten daar samen voor 50.000 rupiah wat uitkomt op ongeveer €3,-. De dagen die volgde bestonden vooral uit zwemmen, films kijken, socializen, eten en uitgaan.
Van bekende van Thalia kregen we door dat er in Sanur, een plaatsje dichtbij Seminyak, een shop zat waar ze zilveren buddha to buddha armbanden verkochten. Als jullie goed hebben opgelet hebben jullie gelezen dat we al eerder een poging hebben gedaan om die shop te vinden maar toen zonder succes. Dit keer wel met succes en we zochten wat mooie armbanden uit. We hielden een taxi aan en lieten ons terug naar het hostel rijden. Thuis namen we snel een douche want we hadden afgesproken om met de rest van het hostel uit te gaan in de skygarden. (Ohoooo, wat een asociale tent).

De volgende dag besloot Thalia (nog een keer) bij te boeken en zullen we ook onze laatste weken samen doorbrengen. Super gezellig! (Ze kon duidelijk nog geen afscheid van me nemen, snap ik). De volgende dag lieten we ons na een middagje strand lekker verwennen met een pedicure en voetmassage. De dag erna hadden we eindelijk groen licht om Bali te verlaten en omdat we nog graag wat dingen wilde doen op Gili zijn we s'ochtends met de pendelbus weer terug gegaan maar het prachtige Gili. Voelde weer als thuis komen.

Abedoehie en tot op mijn volgende blog, en tevens mijn laatste!